هیچوقت فکر نمیکردم با بیمه تامین اجتماعی بشه رفت یه بیمارستان که دکتر های خوب و حاذقی داره و کاملا مجهزه بیمارستان میلاد رو میگم پاتوق این روزای من. هربار میریم به بخش بستری ها نگاه میکنم و میگم خدا دکتر با دیدن نوار عصب و گرافی کمر و MRI و دیسک و کمردرد و پادردی که خوب نمیشه چی میخواد تجویز کنه؟
خسته ام یه عالمه.
میدونی بیشتر غصه میخورم برای چیه؟ برای اینکه مساله حمایتی توی خونه ما خیلی زیر خط فقره و اصلا هیچکس به حال روحی اون یکی توجه نمیکنه و اگه خدای نکرده اتفاق بدی برام بیفته تنها راه چاره ام خودکشیه چون هیچکس فردا روز قرار نیست حواسش به من باشه اونم بی منت.
خدا جز تو پناهی ندارم و خلاص.
درباره این سایت